De naam van je kind

Soms voel je je als mens zo ontzettend machteloos. Zeker na de waanzin van de recentelijke aanslagen in Parijs. Dan wil je zo graag wat doen, je verzetten, een tegengeluid laten horen, maar hoe? Woorden zijn mijn grote liefde, maar af en toe ook mijn wapens, zeker nu.

 

De naam van je kind

Meer nog dan naar het waarom van het donker
in deze zo breekbare tijd
zoek ik een wapen dat zacht en integer
ons van de terreur en de waanzin bevrijdt

dat wint van de angst en de woede van mensen
dat wint van de pijn en de haat
een wapen dat kwetsbaar
onzekerheid koestert
en arrogantie in stilte verslaat

dat grenzen verlegt in het land van ons denken
dat mensen begroet en verbindt
een wapen dat vraagt wie je bent, waar je woont

een wapen dat vraagt
naar de naam van je kind

dat dwars door de macht
van geloof en culturen
een weg baant voor mensen
die zoeken en hopen,
die ondanks het haten
van zieke fanaten
nog steeds hand in hand
naar de overkant lopen

een wapen dat wint
van de kogels, de bommen
van gordels met zinloos geweld
een wapen dat enkel nog harten verovert
en ons het verhaal
van de liefde vertelt

ik draag nu de lans
die ik zó graag wil breken
sinds gisteren mee
als een last op mijn rug
dus vecht ik vandáág
als een dichter vol dromen
met de kracht van mijn woorden
genadeloos terug

uit zinnen van zachte en zoete ontroering
ontstaat er een taal zonder angst, zonder waan
die houvast geeft aan
mijn gevoel en gedachten
en een stem aan de dagen
die komen en gaan

een stem van wederzijds vertrouwen
een stem die altijd overwint
omdat hij niet oordeelt
of lacht om je tranen

maar altijd weer vraagt
naar de naam van je kind.