Van oude mensen en dingen die voorbijgaan…
Honderden uitvaarten heb ik de afgelopen jaren begeleid en heel veel gewone en bijzondere levensverhalen gehoord en opgeschreven. Met oprechte bewondering voor al die mensen die op een heel kwetsbaar moment in hun leven open en eerlijk durven te vertellen over degene van wie ze afscheid moeten nemen. En daarmee vaak ook over zichzelf.
Toverstokjes
Liefde, verdriet, ruzie, warmte, verwijdering, gewenning, eenzaamheid, geluk… alles komt op zo’n moment voorbij.
Net als de toverstokjes die we elk op onze eigen manier zoeken en vinden om in dat lieve, lastige leven wat grip te houden. Praten of zwijgen, druk of juist bescheiden, binnenvetter of extrovert, op de voor- of achtergrond, weglachen of wegpoetsen, hard werken, graag de natuur in, samen of liever alleen.
Toverstokjes die vaak wat van hun magie verliezen, als we met een groot verdriet te maken krijgen. Verdriet waar je niet omheen kunt. Even geen maskers meer, maar alle poriën van je ziel wagenwijd open.
Oude ogen
En ondanks het feit dat je verdriet nooit op een weegschaaltje mag leggen, raakt het me elke keer weer enorm, als ik op bezoek kom bij oude mensen die – na zoveel lange jaren samen – afscheid moeten nemen van elkaar.
De dood hoort bij het leven, zeggen ze, zeker als je ouder wordt. Maar ook al weet je dat het leven eindig is, het lijkt me leger dan leeg als je dat allerlaatste stukje in je eentje verder moet. Natuurlijk zijn er kwieke ouderen, die niet bij de pakken neer gaan zitten en ook weer echt van het leven kunnen genieten. Vaak lees ik echter juist in oude ogen die intense, maar meestal zo bescheiden en berustende eenzaamheid, die me nog steeds heel erg kan ontroeren.
Gedicht
Ook mijn eigen ouders waren bijna zeventig jaar samen. Toen mijn moeder hoorde, dat mijn vader in zijn eentje in het ziekenhuis was overleden, verloor haar leven alle glans. Een half jaar later waren ze weer bij elkaar. Dit gedicht is voor haar.
Margreet Jansen
Als ik een dichter was geweest
Als ik een dichter was geweest
aan het einde van mijn leven
dan had ik graag met eigen woorden
er nog een stukje bijgeschreven
ik had mijn pen in goud gedoopt
een prachtig schrift gekocht
en op het puntje van mijn tong
naar het mooiste woord gezocht
ik had mijn deur op slot gedaan
voor ziek zijn en voor zorgen
en al wat ik vergeten ging
vast uitgesteld tot morgen
dan had ik ergens in de luwte
van mijn kwetsbaar oud bestaan
de mooiste strik die ik kon vinden
in mijn grijze haar gedaan
ik had al mijn herinneringen
verzameld in mijn oude tas
en in mijn nieuwe schrift geschreven
dat dit mijn afscheid was
ik had mijn kind een kus gegeven
mijn blauwe mantel aangedaan
en was zonder angst of twijfel
jou dansend achternagegaan.
Uit: ik mis je in alle kleuren