Voor de lieve vrede

Voor de lieve vrede

Volgens Wikipedia is vrede ‘een heilzame toestand van rust en harmonie en de afwezigheid van stoornis, twist of strijd‘. Je zou zeggen dat vrede dus van zichzelf al zacht en vriendelijk is. Waarom dan nog dat extra ‘lieve’ erbij?

Juist die toevoeging geeft het woord echter meteen al een wat minder positieve klank. Om de ander maar niet te kwetsen en het gezellig te houden, zeg je niet wat je werkelijk denkt of voelt. Of je past je aan, omdat je bang bent uit de boot te vallen. Als je iets voor ‘de lieve vrede’ doet… voelt dat soms zelfs een beetje laf.

Koesteren

En toch verlang ik er nu soms naar… dat we ons allemaal wat meer inhouden voor die lieve vrede. Links en rechts vliegen de ongezouten meningen je om de oren, vooral als dat anoniem kan en je met een kleine klik op ‘verzenden’ alweer een medemens respectloos hebt gekrenkt en pijn gedaan. Zonder dat je het echte verhaal kent, laat staan de mens achter dat verhaal.

We koesteren allemaal natuurlijk graag wat we hebben en wat goed en vertrouwd voelt. Gewoontes, overtuigingen en vaak ook behoefte aan meer van hetzelfde. Terwijl het openstaan voor anders en voor nieuw, het leven niet alleen kleurrijker maakt, maar ook dankbaarder. Dankbaar voor wat je hebt, maar misschien ook wel juist voor wat je niet hebt. In gesprek gaan met anderen en naar elkaar luisteren… je bereikt er zoveel meer mee dan met schreeuwen en polariseren.

Niet wegkijken, maar aankijken

En misschien zijn we daarom, ver weg van het vreselijke oorlogsgeweld, toch minder machteloos dan we denken. Al is het maar door hier een ander niet de schuld te geven van wat er uit naam van angst en haat elders in de wereld gebeurt. Niet stigmatiseren, roeptoeteren of jijen en jouwen. Maar blijven praten met elkaar en doorvragen. Niet wegkijken, maar aankijken. Laten we het proberen, voor die lieve vrede…