De dag dat ik vergat hoe ik moest vliegen

De dag dat ik vergat hoe ik moest vliegen

Ik heb deze zin ooit ergens in een interview gelezen en meteen opgeschreven. De woorden raakten me. Vergeten hoe je moet vliegen… dat is bepaald niet niks. Jezelf blijkbaar zo voorbij lopen, dat je lichaam een teken geeft, dat het zo niet verder kan.

En toch gebeurt het vaker dan je denkt. Ook mij overkwam het. En al is dat al meer dan twintig jaar geleden, ik weet het nog als de dag van gister. Waar ik meteen de prachtige boodschap aan toe wil voegen, dat er bijna altijd een ‘daarna’ is, hoe uitzichtloos het ook voelt als je er middenin zit. Een ‘daarna’ dat sterker, zachter, doorleefder en wijzer is dan ooit en je de moed geeft om je eigen grenzen aan te geven, ook al kun je niet altijd uitleggen waarom. Dat je optilt als je toch weer valt en maakt dat je je niet schaamt voor je kwetsbaarheid.

Het komt goed

Mooie woorden, maar oprecht gemeend. Meestal houd ik niet van troostende zinnen als ‘het komt goed’, maar bij een burn-out of overspannenheid zijn het juist díe woorden, die je wilt horen en je er doorheen kunnen slepen. Net als dat lastige medicijn dat ‘loslaten’ heet. Hoe meer je vecht of hoe meer je jezelf aanpraat dat het ‘gewoon’ een kwestie van wilskracht is, van ‘kom op’ en ‘moeten’, hoe verder je zakt. Het enige wat helpt is rust, rust en nog eens rust… weken- of misschien wel maandenlang. En accepteren. Je lichaam waarschuwt je niet voor niets, dus luister ernaar. Wees lui, leun achterover en let it be… hoe moeilijk soms ook met al die vragen in je. Maar alleen zo kom je letterlijk weer op krachten. En dat is wat je lijf nodig heeft om te kunnen bijtanken.

Grenzeloos

En bedenk, je vergeet niet hoe je moet vliegen, omdat je zwak bent. Je vergeet het, omdat je te veel, te snel, te lang en misschien ook wel in de verkeerde richting hebt gevlogen… dwars door je grenzen heen. Vaak was en ben je juist een doorzetter, een ‘doe-het-zelver’ en niet klein te krijgen. En waarschijnlijk ook altijd de eerste die het raam openzet, als anderen het warm hebben. Je gaat maar door… ook als je moe bent, steeds minder energie hebt en al je emotionele poriën wagenwijd openstaan. Allemaal waarschuwingssignalen van je lijf, die je negeert, omdat je hoofd liever op de oude en bekende manier door wil. En dan opeens ben je ‘vleugellam’. Maar echt, het komt goed! Een hart onder de riem, voor iedereen die het kan gebruiken.